ترس تیم ملی در جام جهانی ریخت

ما از ابتدا و از روزی که متوجه شدیم در سخت‌ترین گروه این دوره قرار داریم یاد گرفتیم قوی بودن و نترسیدن را تمرین کنیم. بازیکنان تیم ملی‌مان با باور اینکه می‌توانند روبه‌روی قهرمانان آفریقا و اروپا بایستند و با قهرمان جهان بازی کنند شب را روز و روز را شب می‌کردند. مرور این اتفاقات ظرف ۸ ماه پیاپی باعث شد بازیکنان تیم ملی کم‌کم از آن وضعیت روحی و روانی که شاید در ماه‌های اول به آن‌ها وارد آمده بود خارج شوند. نمونه بارز آن علیرضا بیرانوند بود. دروازه‌بان تیم ما گرچه در این ماه‌ها بار‌ها و بار‌ها از سوی این و آن به خاطر بازی با پرتغال تحت فشار بود ولی دیدیم مقابل بهترین بازیکن جهان چه‌کار کرد. کریستیانو رونالدو هم هر قدر بزرگ باشد بالاخره باید جایی متوقف شود که باعث خوشحالی است این توقف روبه‌روی تیم ملی فوتبال ایران بود. ما به دنیا ثابت کردیم حتی بهترین بازیکن جهان را هم می‌توان مهار کرد. رونالدو روبه‌روی تیم ملی ما این‌قدر تحت تأثیر راه‌های بسته خطوط دفاعی تیم ملی‌مان قرار گرفت که نتوانست جلوی خودش را بگیرد. به شخصه به یاد ندارم رونالدو در بازی روبه‌روی هیچ تیم باشگاهی یا ملی از این رفتار‌های غیرورزشی کرده باشد که با آرنج به صورت کسی بزند ولی کاملاً مشخص بود بعد از اینکه پنالتی اش از دست رفت تا چه حد به مشکل روحی بر خورده است. بازیکنی که هر روز در تیم‌های روبه‌رویی اش تحت فشار است و با این وضعیت آشنایی کامل دارد در دیدار با ما عصبی شده بود. این‌ها بهترین دروسی بودند که ما از جام بیست و یکم گرفتیم؛ اینکه می‌توان با جنگندگی اسپانیایی‌ها را به روزی انداخت که پس از شکست ما با یک گل اتفاقی جشن بگیرند. ما متوجه شدیم بازیکنان جوان را نباید دست‌کم گرفت. کی‌روش با اعتماد به موقع به سیدمجید حسینی، روزبه چشمی و میلاد محمدی توانست به بخش اعظم آنچه مد نظرش بود دست پیدا کند و شاید اگر کمی در داوری‌ها اتفاقات به شکلی دیگر رقم می‌خورد حالا ما هم مانند ژاپن و آرژانتین که با ۴ امتیاز به دور بالا رفتند صعود می‌کردیم. شاید اگر در یک گروه راحت‌تر بازی می‌کردیم حالا ما هم برای رسیدن به آرزوهای‌مان وضعیتی غیر از این داشتیم ولی مهم نیست. باید از درس‌هایی که از این جام گرفتیم به نحو احسن استفاده کنیم تا لااقل در جام ملت‌ها تیمی نترس با انگیزه قهرمانی را ببینیم.